West Sayville (USA)

Een stukje historie (overgenomen uit Digibron)

De gemeente West-Sayville (New York State), Amerika Op verzoek wil ik gaarne ditmaal iets schrijven over een gemeenten die niet meer bestaat. En toch in het verleden een plaats hebben ingenomen in het kerkelijk leven in Amerika.

De kleine plaats West-Sayville is schoon gelegen op het bekende eiland Long Island, dit is de naaste omgeving van de grote wereldstad New York. De plaats staat in verbinding met een grote baai, die in verbinding staat met de grote oceaan, en wordt meest bewoond door mensen die vanouds hun brood verdienden op het water. Velen waren afkomstig uit Nederland. Ja, daar waren ook mensen die afkomstig waren uit Bruinisse en Yerseke. Welnu, deze vrienden hadden de waarheid van vrije genade zo lief, dat ze saam gingen vergaderen om de preken der oud-vaderen te lezen. De vrienden in West-Sayville, hoorden '' dat er te Paterson en Passaic gemeenten waren van de Gereformeerde Gemeenten, en daar ging hun hart naar uit. De predikanten Ds. N. H. Beversluis te Paterson en Ds. C. Densel werden bezocht, en hun wens was om toegelaten te worden tot het verband van de Gereformeerde Gemeenten. De classis stelde voor dat Ds. C. Densel en Ds. N. H. Beversluis persoonlijk de vrienden te West-Sayville een bezoek brachten, om een rapport te maken. Na onderzoek van de predikanten en goedkeuring van de classis, is op 30 juli 1912 de gemeente geïnstitueerd onder leiding van de genoemde predikanten. Tot ouderling werd gekozen br. A. Lokker, en tot diaken br. A. Scherpenisse. Vervolgens werd er een klein kerkje gebouwd en een pastorie. Tot predikant werd beroepen, kand. van de Horst, die het beroep ook aannam.

Maar deze is niet lang predikant geweest in West-Sayville. Na het vertrek van deze predikant bleef de gemeente in zware beproeving achter. Een weldaad was dat als ouderling nu werd verkoren, onze geliefde vriend en br. Bolijn, een eenvoudige man, die geen vreemdeling was van de genade Gods. In het jaar 1947 ben ik van Nederland naar Amerika gegaan en in 1948 consulent geworden van deze kleine gemeente. Het was ongeveer 70 km. van Paterson. Ik ben er heel veel geweest. De opkomst was niet groot, ongeveer een 40 mensen. Maar er waren nog zuchters aan de troon van Gods genade. De jeugd ging naar een andere kerk, daar men vasthield aan de taal der Nederlandse vaderen. Ik heb hen wel gewezen op de noodzakelijkheid om toch vast té houden aan de taal van Amerika. Nu was echter het grote , bezwaar dat de ouderling en de diaken de Engelse taal niet machtig waren, ondanks ze reeds jaren in Amerika woonden. Men meende als men tot het Engels overging dat dit een groot verval was. Het gevolg was echter dat de jeugd naar elders ging en de ouderen overbleven. Zo werd de gemeente steeds kleiner.

Onze broeder Bolijn had, ondanks dat hij reeds jaren woonachtig was in Amerika, steeds een groot verlangen naar het oude vaderland. Hij wilde altijd praten over het land der '' vaderen. En meende dat alles nog hetzelfde was als in het jaar 1910 in Holland. Hij gevoelde zich met zijn vrouw, een vreemdeling in een vreemd land. Woonde dicht bij de zee, en stond dan voor de zee te staren met een sterk verlangen naar... Zeeland, dat hem zo lief was. Maar hij had geen geld om een reis te maken naar het oude vaderland. Het heimwee was soms zo sterk dat hij met tranen in zijn ogen ervan getuigde, maar nooit is hij meer in Holland geweest. Zo ook met br. A. Scherpenisse de diaken, waar ik ook zovele malen ben geweest. Zijn vrouw was blind. Maar zij zei eens: „Wat is dat volk toch gelukkig dat ziende is geworden". Nooit zal ik vergeten dat ik eens met deze vrienden het Heilig Avondmaal mocht houden. Het waren maar enigen. Maar de Heere was kennelijk in het midden. O, dat vrije en eenzijdige Godswerk. De Heere daalde af met Zijn Geest onder ons. Ps. 126 vers 4: „O Heere: wend onze gevangenis, gelijk waterstromen in het zuiden".

Toen zongen ''zij met mond en hart: „Ik ben, O Heer een vreemdeling hier beneen; Laat Uw gehoon op reis mij niet ontbreken". Nu zijn reeds vele van onze vrienden overleden. De gemeente is door het overlijden van de ambtsdragers in 1952 opgeheven. De enkele leden die er nog waren zijn ; overgegaan als lid naar een zustergemeente. Mijn geliefde , onvergetelijke br. Bolijn heb ik nog mogen begraven met deze troostwoorden: „En hebben beleden dat zij gasten en vreemdelingen op aarde waren".