In de loop der jaren ben ik aan het werk en aan de mensen verbonden geraakt’, zegt de Emmense evangelist. Vroeger werkte hij in de bouw, en in de periode 1986-1990 was hij diaken in Ridderkerk. Maar er lag ander werk in het verschiet. ‘In de jaren tachtig wist ik al dat ik naar Emmen moest, maar er is een diepe weg aan voorafgegaan voordat ik in 1993 werd benoemd
De verhuizing was een les in zelfverloochening. ‘Ik groeide op tussen Ridderkerk en Hendrik-Ido-Ambacht. En toen moest ik naar Oost-Drenthe, waar de mensen eerst een tijdje de kat uit de boom kijken. Daar moest ik wel aan wennen’. Spreekuur Van Drunen werd opgeleid en begon zijn werk op 1 februari 1994. Een eigen gebouw was er niet. Van 1990 tot 1997 werden de zondagse samenkomsten gehouden in wijkcentrum ’t Brinkenhoes. Voor de aankoop van een kerk werd een actie gehouden. Er kwam 100.000 gulden aan giften en collecten binnen en de Vrouwenbond bracht ook 100.000 gulden bijeen. ‘Wat waren we wijs met ons eigen gebouwtje’, zegt Van Drunen. ‘Ik ging daar ook spreekuur houden. Dan gebeurde het dat je een afspraak maakte en dat die persoon niet kwam opdagen. Nieuwe afspraak weer tevergeefs gewacht. Een goede les in zelfbeheersing’.
In 2003 kwam inloophuis De Hoeksteen erbij, in het centrum van Emmen. ‘Het was spitsroeden lopen. ’k Heb weleens de hulp van de politie moeten inroepen om mensen de toegang te ontzeggen. Maar er ontstonden ook goede contacten. Het is een voortdurende zoektocht hoe je de bevolking kunt bereiken. Soms heb je ongedacht opeens een goed gesprek’. Betrokkenheid In De Hoeksteen worden veel vrijwilligers ingezet, die bijna allemaal in Rijssen wonen. De evangelisatiepost kijkt uit naar een grotere locatie voor het inloophuis, zodat nieuwe activiteiten kunnen worden ontplooid. Ook de vaste kern van de post wordt erbij betrokken: de 25 bezoekers die elke zondag naar de samenkomsten komen. ‘Dat is een heel gemotiveerde groep, betrokken op de boodschap.
De mensen komen uit de wijde omgeving’. Van Drunen heeft al heel wat bezoekers zien komen en... gaan. ‘Mensen die een enkele keer kwamen en die je nooit meer terugzag. Wij denken dan al gauw: Dat was voor niets. Maar dat weet je niet. Het zaad is toch gestrooid. Wij zijn zo resultaatgericht, maar de Heere werkt anders dan wij vaak denken’. De evangelist heeft ook andere dingen mogen zien. ‘Er is weleens iemand geweest die zei: ‘Hier kom ik nooit meer’, maar die toch jarenlang de samenkomsten bezocht. Er zijn hier mensen teruggekeerd naar de kerk. Sommigen van hen vestigden zich vervolgens elders in het land en sloten zich daar aan bij een van onze gemeenten’. Buiten de mens Van Drunen ontving een goede gezondheid. ‘Ik heb maar heel weinig behoeven te verzuimen’. Er zijn moeilijke perioden geweest. ‘Ik was 35 toen ik begon wat wist je eigenlijk? En wat weet je nu... Tijdens een bidstond heb ik eens over Psalm 86:11 gesproken: ‘Leer mij, HEERE! Uw weg ik zal in Uw waarheid wandelen verenig mijn hart tot de vreze Uws Naams’. Verder kom je niet. Er zijn ogenblikken dat het praten ophoudt en dat je op de knieën terechtkomt’. Van Drunen maakte blijde en droeve dingen mee. ‘Er zijn heel moeilijke perioden geweest. Evangelisatie is geen avontuur. Maar de Heere schenkt hulp, Hij redt keer op keer. Als je niets hebt om op terug te vallen, houd je dit werk niet vol. Het wonder ligt buiten de mens. Het is zeker wat de Heidelberger Catechismus zegt in antwoord 54: ‘Dat de Zone Gods uit het ganse menselijk geslacht Zich een gemeente, tot het eeuwige leven verkoren, door Zijn Geest en Woord (...) vergadert...’. Dan blijft de bede: Heere, verblijd ons door Uw daden’.
Bron: de Saambinder (L. Vogelaar)