Ds. H. Hofman, predikant te Grand Rapids (Beckwith Avenue), herdacht op 3 augustus dat hij 25 jaar geleden door zijn vader (ds. H. Hofman sr.) in het ambt van predikant werd bevestigd.
Toen hij voor het eerst als 22-jarige in Amerika bij het curatorium kwam, waren de eerste woorden van de toenmalige voorzitter ds. A. W. Verhoef: “Vriend Hofman, je opa was dominee, je vader was dominee, en je oom ook. Maar dat betekent niet dat jij het ook wordt.” Toen mocht ik gaan vertellen … Zo ging dat toen nog. Ik heb op dit welkomstwoord maar hard ‘nee’ geschud. “Ja, de Heere werkt in de lijn der geslachten, maar Hij gaat met een ieder een eigen weg. We moeten ook maar niet teveel vergelijken.”
Ds. H. Hofman werkte op drie continenten: in Bolivia, in de Verenigde Staten en in Nederland. Sinds maart 2022 dient hij de gemeente van Grand Rapids. “Waar ik me thuis voel? Ik ben veertien keer verhuisd in mijn leven, mijn kinderjaren meegeteld. Ik heb ontzaglijk veel afgereisd en doe dat nog steeds. Ik vergeet nooit een uitspraak van wijlen ds. A.M. den Boer: ‘Als je eenmaal de oversteek hebt gemaakt, krijg je het heen en weer …” Uiteindelijk maakt het ook niet uit. De Heere weet waar ik moet en mag zijn en daar is het goed.”
Al in zijn jeugd kende ds. Hofman een verlangen naar het ambt van predikant. “Maar ik kwam er niet uit.” Hij volgde op zeventienjarige leeftijd zijn ouders die naar Amerika waren geëmigreerd omdat ds. Hofman sr. een beroep naar Kalamazoo had aangenomen. Elf jaar lang was de jonge Hofman werkzaam in een ijzerhandel, “eenvoudig en saai werk.” Toch noemt hij periode achteraf nuttig. “Net als Mozes, moest ik leren geduld te oefenen. Als mij wordt gevraagd wat ik voor mijn studententijd deed, zou ik het liefst willen zeggen: ‘Schaapjes hoeden en geduld leren’.”
Op 3 augustus 1999 bevestigde zijn vader hem als zendingspredikant voor Bolivia met Jozua 1:9 “Heb Ik het u niet bevolen? Wees sterk en heb goeden moed, verschrik niet en ontzet u niet; want de HEERE uw God is met u alom waar gij heengaat.” Een kwarteeuw later zegt ds. Hofman: “Dat woord is vervuld tot op deze dag. Gods onbezweken trouw was er door alle wederwaardigheden en beproevingen heen. En het is een verwaardiging dat het de Heere behaagde om mij af te zonderen tot Zijn dienst. ‘Waarom ik?’ denk ik zo vaak. Er zijn zoveel anderen die veel meer aankunnen en veel meer weten. Nu moet ik er eerlijkheidshalve wel bijzeggen dat alleen als ik op mijn plaats ben is iedereen beter is dan ik. En als ik van mijn plaats ben is er geen betere dan ikzelf. Het eerste heb ik niet van mezelf, en het tweede komt vanzelf..... (tekst gaat verder onder foto)
LEIDING
De leiding van de Heere wordt in veel dingen soms later pas duidelijk, en duidelijker dan je het ziet als je amper 20 jaar oud bent. Ik zie op mijn zendingservaring terug als m’n eerste gemeente. Ik heb zendingswerk van meet af aan nooit ervaren of gekregen als een roeping voor het leven. De Heere wees ons duidelijk de weg terug, maar van meet af aan is die weg aan een beproeving onderworpen, want dezelfde maand dat we repatrieerden werd bij Nellie een ernstige, levensbedreigende ziekte geconstateerd. Door Gods onverdiende goedheid en barmhartigheid over ons mag ze er nu, na zestien jaar nog zijn. Ik herinner me nog levendig hoe in die tijd de Heere eens met kracht sprak uit Jozua 3, “Dat er, nochtans ruimte zij tussen ulieden en tussen dezelve, bij de tweeduizend ellen in de maat, en nadert tot dezelve niet; opdat gij dien weg weet dien gij gaan zult, want gijlieden zijt door dien weg niet gegaan gisteren en eergisteren.” En bijzonder ook wat daar op volgde in het vijfde vers: “Heiligt u, want morgen zal de HEERE wonderheden in het midden van ulieden doen.” Dat is letterlijk zo vervuld.
PREKEN
Wanneer je in drie culturen werkt en preekt, hoe moet je als predikant dan preken? We moeten duidelijk preken. En Trinitarisch. Niet dwepen maar dringen. En luisteren naar de tekst. Mijn preken heb ik niet hoog staan, en daarom hoeven ze wat mij betreft niet de hele wereld over via moderne communicatiemiddelen. Maar de gemeente, jong of oud, waar ook ter wereld moet in ieder geval weten waar de preek over ging, wat de boodschap was en of de tekst is verklaard. Anders heb je voor niets staan preken. Het “alzo zegt de HEERE” is mijn roeping, en dat is wel hoogstaand omdat het ambt heilig is. Voor de rest zijn we maar hele nietige mensjes van vlees en bloed. Niemand is belangrijk en nog minder onmisbaar. Het tegenovergestelde kom je overal ter wereld tegen. Het zal waar zijn dat God dwars door culturen heen werkt, maar dat laat onverlet dat het wél door Woord en Geest, afbrekend en opbouwend zal zijn. En dat kan niet gemist worden, ongeacht in welke cultuur we werken.
Een grondige Schriftverklaring, heldere boodschap en geen voorspelbare of geijkte clichés waar de hoorders óf van smullen óf bij in slaap dreigen te vallen. En boven alles: dít heb ik zo menigmaal mogen ervaren: “Uw woord kan mij, ofschoon ik alles miss’ door zijnen smaak, én hart én zinnen strelen.” Dan zal datzelfde woord bij de één schuren en pijn doen, terwijl het voor de ander een olie des hoofds is die hem het hoofd niet zal breken. En zonder die opening door de Geest hebben we alleen onszelf, en dan zijn we in slecht gezelschap.
Het is wat om als een goddeloze gerechtvaardigd te moeten worden. Zijn die er nog? Daar heb ik mijn zorgen over. Het hart van de Kerk ligt in de rechtvaardiging van de goddeloze, niet de rechtvaardiging van de gelovige om zijn geloof, maar een goddeloze om de verdienste van Christus, toegepast door de Heilige Geest. Ik maak me zorgen als de kerk van een ziekenhuis met stervende zondaren verandert in een soort stichting der heiligen, waar er voor Jezus niet meer te doen is dan een verblijd zijn en goedkeuren wat er voor Jezus gedaan wordt. Deze ontwikkelingen op het kerkelijk erf hebben mijn prediking wel degelijk beïnvloed, en – mag ik het zo zeggen? – geradicaliseerd, in de rechte zin van het woord.
Hoewel ds. Hofman met 25 ambtelijke dienstjaren een ervaren predikant genoemd mag worden, zegt hij steeds meer tegen het preken op te zien. “En tegelijk kijk je er elke keer weer naar uit het Woord te mogen brengen. Dat is een paradox. Hoe ouder je wordt, hoe meer je beseft onmachtig en onwaardig te zijn. De Heere houdt ons klein. Wanneer je gaat teren op ervaring en het aantal dienstjaren, gaat het goed fout. Wat er overblijft? De Heere is getrouw.”
In de achterliggende 25 jaar was ds. Hofman als predikant aan de volgende gemeenten verbonden:
· Kalamazoo (USA) als zendingspredikant te Bolivia (1999-2008)
· Sioux Center (USA) (2008-2012)
· Dordrecht (2012-2016)
· Kalamazoo (USA) (2016-2022)
· Grand Rapids Beckwith (USA) (2022-heden)
Dit artikel is tot stand gekomen in overleg met ds. H. Hofman en de redactie van de Saambinder.