Evangelist Van Drunen neemt afscheid. Ook in zijn nieuwe woonomgeving vindt hij echter gelegenheid genoeg om met mensen over de Bijbelse boodschap en het heil van hun ziel te spreken. ‘Er is hier zo’n grote nood.’
De Emmense evangelist gaat niet terug naar Ridderkerk. Al enkele maanden woont hij in Valthermond, 9 kilometer ten noorden van de stad waar hij 31 jaar heeft gewerkt. ‘We zijn verweven met de Drenten. We weten dat we hier moeten en mogen blijven.’
Het zijn overigens niet alleen oorspronkelijke inwoners van Drenthe die hij in het dorp tegenkomt. ‘Er zijn hier nogal wat mensen uit het westen komen wonen. Sommigen hebben een kerkelijke achtergrond, maar hebben met alles gebroken. We hebben al de nodige contacten. Pionieren is het mooiste wat er is. Wat er op ons pad komt, weet ik niet.’
Bij het afscheid van de straat waar de evangelist met zijn gezin tientallen jaren woonde, nodigde hij alle omwonenden uit. ‘We kochten gebak, maar ik zei tegen m’n vrouw: ‘Daar kunnen we een half jaar van eten.’ Maar de mensen kwamen allemaal. Dat is uniek voor de Drenten. Ze zeiden: ‘Julllie maakten geen onderscheid; de deur stond voor iedereen open.’ We werden er stil van.’
Op 22 maart neemt het echtpaar ook afscheid van de evangelisatiepost. Dat vervult wel met weemoed. ‘Die 31 jaar zijn omgevlogen. De Heere heeft Zijn Woord waargemaakt. Hij Die roept, is getrouw; dat heeft Hij betoond. En dat tegenover alle ontrouw, schuld en tekort van mijn kant.’
Steun
Toen de evangelist zijn werk begon, kreeg hij les van ds. M.J. van Gelder en ds. J. Mijnders. ‘Ik heb veel van hen geleerd. Ze leefden ook echt mee; het was een gouden tijd. Ook later heb ik veel steun van de deputaten ontvangen. Samen doordachten we het overdragen van de Bijbelse boodschap. Dan werd er tijdens de gesprekken weleens verder gekeken dan de knopen van je jas.’
Het was een grote overgang, van Ridderkerk naar Emmen. ‘Ik verstond de mensen hier eerst vaak niet eens. Maar ik ben hun mentaliteit gaan waarderen. De puurheid van de Drenten, die ongezouten hun mening geven, dat staat me wel aan.’
De evangelisatieposten zijn geen eenmansposten meer; tal van vrijwilligers zetten zich in. ‘Het zijn er nu 115, niet meer alleen uit Rijssen, maar ook uit andere classisgemeenten. Een werkgroep, aangestuurd door de coördinator, regelt de activiteiten. Ook van hen heb ik veel steun gekregen.’ (tekst gaat verder onder foto)
Beproevingen
Van Drunen is geen man voor interviews, zegt hij zelf altijd. ‘Is je pen al leeg?’ wil hij al snel weten. Maar nee, de pen is niet leeg, want er is in ruim drie decennia veel gebeurd.
Er waren moeilijke tijden, al wil Van Drunen daar niet over uitweiden. ‘In 2 Timotheüs 4 staat: ‘Lijd verdrukkingen (meervoud!); doe het werk van een evangelist.’ Hier scheen ons ’t water te overstromen; dat is praktijk geweest. Gods werk gaat een keer de oven in. Maar Hij heeft geholpen, keer op keer. We hebben het werk met veel liefde mogen doen.’
Van Drunen denkt terug aan de 79-jarige bezoekster van de samenkomsten op de post die in 2003 in de bossen bij Emmen werd verkracht en vermoord. Tijdens de rouwdienst in Leiden sprak hij over Prediker 3: ‘Alles heeft een bestemde tijd...’ ‘Het was een bewogen periode, maar als ik ergens heb mogen ervaren geroepen en gezonden te zijn, was het tijdens die begrafenis.’
Opbloei
Er zijn bezoekers van de samenkomsten die ook al kwamen toen Van Drunen in 1994 in Drenthe begon. Anderen vielen weg. Zoals koster Boonstra en zijn vrouw. ‘Hun overlijden heeft ons diep geraakt. Het waren onbaatzuchtige mensen.’
Bemoedigend was het als er mensen catechisatie kwamen volgen, gedoopt werden, zich aansloten bij een gemeente. Mensen die waren afgedwaald, of die nog nooit kerkelijk waren geweest. ‘Ze kwamen uit de wereld en kozen voor de kerk. Over het innerlijk oordelen we niet; daarover gaat de Heere Zelf.’
Verblijdend was ook de opbloei van het werk na de opening van de inloopwinkel. De activiteiten trekken wel tachtig tot negentig verschillende bezoekers. ‘Dat is tot verwondering. Het zijn mensen uit allerlei culturen. Ze komen trouw, en nemen soms hun kennissen mee. Door de band die er ontstaat, beginnen ze het gewoon te vinden dat we samen de handen vouwen en de Bijbel openen.
De drie naaigroepen zitten vol; er is een wachtlijst. Deze week nog belde een bezoekster van de ouderenmorgen of ze naar de Bijbelstudie mocht komen. Je hoopt dat er vanuit de activiteiten iemand naar de samenkomsten komt, maar... geduld, geduld, en vragen om Gods zegen.’
Emmen is een grotendeels seculiere stad. ‘Er is grote nood. En het werk is nooit af.’
Tekst: L. Vogelaar
Bron: De Evangelist